Annenin –lik halindeyim
epeydir. Bir nevi olma hali. Yarın tam 17 ay olacak Borabaz’ın annesi olalı. Vay be... Herşey daha dün gibi oysa. Nasıl geçecek bu günler dediğim günleri özlüyorum bazen. Hem Bora bir an önce büyüsün istiyorum, hem de böyle bebek kalsın istiyorum. Hani çocukken yeni bir ayakkabı alınır ya. Hani o hep 1 numara büyük alınan çocuk ayakkabılarından. Hele bir de kırmızı rugansa. Allah allaaah! Hem bir an önce giymek istersin yeni ayakkabılarını, ama bir yandan da eskiyecek diye giymeye kıyamazsın. Arkadaşlarının ayaklarına bakmasından utanırsın. Yeni değilmiş gibi davranırsın ama elinde mendil, birisi ayağına bastıkça sıranın altına eğilir gizli saklı silersin. Bunun gibi bişey bence. Her anneye böyle mi geliyordur acaba?
Bir günde anne oluveriyoruz…
Öyle apar topar. Bir gün önce annenin
kızıyken, ertesi gün birinin annesi oluyorsun. Zaten başka da bir şey olunmaz ya
bir günde. Haa aşık olabilirsin tabii, ama
o ayrı bir mesele. Ona hiç girmeyelim. Ayrıca annelik de bir nevi aşık olma
hali değil midir? Nedensiz, koşulsuz,
rağmensiz, korkusuz (mu?), sonsuz bir aşk… Her gün yeni bir heyecan… En baba
aşkta bile olmayan bir güzel hal işte, daha ne diyeyim.
Anneyim öyleyse
aşığım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder